Καθισμένη στην αυλίτσα μου και προσπαθώντας να διώξω την κάψα της ζέστης, απολαμβάνοντας τη δροσούλα όποτε τύχει και φυσήξει, ακούω την μουσικούλα μου! Από μέσα ακούω τους ήχους της οικογένειας. Μια καθημερινή, απλή και ρουτινιάρικη μέρα που οδεύει στο τέλος της. Ξαφνικά τα μάτια κλείνουν και το μυαλό κάνει τη δικιά του ανασκόπηση για τη χρονιά που πέρασε. Δεν μπορώ να το σταματήσω με τίποτα....
Δεν ξέρω για εσάς αλλά η δικιά μου χρονιά ξεκινάει με τον Σεπτέμβρη και τελειώνει τον Ιούνιο όπου πιστεύω ότι είναι λογικό. Ιούλιος και Αύγουστος είναι, αν μπορώ να το πω, οι μήνες ξεκούρασης, χαλάρωσης, αναδιοργάνωσης και επανεκκίνησης. Ποτέ δεν κατάφερα να το κάνω στο τέλος της χρονιάς όσο κι αν προσπαθούσα... Τελικά το πήρα απόφαση και το άφησα να συμβαίνει όποτε ο εαυτός μου το είχε ανάγκη.
Και πραγματικά είναι ότι πιο αγχωτικό, ψυχοφθόρο αλλά και το πιο λυτρωτικό που μπορεί να μας συμβεί. Στην αρχή όλα πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και γίνονται κουβάρι μπερδεμένο με χιλιάδες σκέψεις του στυλ:"Αν δεν έκανα αυτό κι έκανα εκείνο;" ή "Αν έλεγα αυτό και δεν έλεγα εκείνο;" Μα ξαφνικά όλα μπαίνουν στη σειρά και σειρά έχουν αυτά που πρέπει. Το μυαλό είναι από τα πιο ισχυρότερα και όμορφα εργαλεία που διαθέτουμε. Ξέρει πότε πρέπει και τι πρέπει! Αυτό τελικά που σου αφήνει να σκεφτείς είναι αυτά που θα σου δώσουν δύναμη και ώθηση για να πας ένα βήμα πέρα. Και μετά έρχεται το επόμενο βήμα κι άλλο ένα, κι άλλο ένα ... Και πάει λέγοντας.
Κακές αναμνήσεις, καλές όλες ευπρόσδεκτες και αγαπημένες. Οι μεν γιατί σε κάνουν να αναθεωρήσεις καταστάσεις κι απόψεις και οι δε γιατί είναι το γέμισμα μπαταριών και η απόρροια του είναι σου.
Το σώμα μου αυτές τις μέρες περνάει σιγά-σιγά στην ηρεμία μια που τα σχολεία και όλες οι λοιπές ασχολίες έχουν τελειώσει. Είναι σαν πέφτει σε καταστολή και όλα λειτουργούν σε χαλαρό πια ρυθμό. Το σώμα ρίχνει τους ρυθμούς και το μυαλό πλέον αρχειοθετεί ότι έχει καταγράψει όλους αυτούς τους μήνες.
Μη μου πείτε ότι δεν συμβαίνει και σε σας λατρεμένοι μου γιατί δεν σας πιστεύω! Σε όλους έχει συμβεί κι ας είσαστε μέσα στο λεωφορείο ή στο super market! Από το πουθενά εικόνες και σκέψεις που δεν το περιμένεις με το βήμα σου να γίνεται πιο αργό και να είσαι στην αποχαύνωση. Το χέρι μένει μετέωρο....Τα μάτια κοιτούν αλλά δεν κοιτάνε... Το σώμα κινείται αλλά εσύ όχι... Δευτερόλεπτα περνάνε αλλά είναι στην ουσία ώρες... Δεν έχει σημασία το πόσο διαρκεί αλλά ότι συμβαίνει!
Μου έρχονται όλοι οι τσακωμοί, ένας προς ένας με τα παιδιά μου, τον άντρα μου, λάθος αποφάσεις και κινήσεις. Στιγμές κούρασης και ταλαιπωρίας. Στιγμές απόγνωσης και τρέλας. Πόσες φορές δεν έπεσα για ύπνο θυμωμένη και στεναχωρημένη. Χριστέ μου πόσες φορές ούρλιαξα; Πόσες φορές άνοιξα το στόμα μου και είπα το αντίθετο από που ήθελα να πω; Πόσα πράγματα άφησα χωρίς να τα δω και έκανα; Όμως πάνω από όλα μου έρχονται εικόνες ενός παιδικού χεριού το βράδυ με κλαμένα μάτια να μου λέει :"Φιλί μαμά! Καληνύχτα, σ'αγαπάω." Δύο εφηβικά χέρια να με αγκαλιάζουν ξαφνικά και να με σφίγγουν σφικτά προσπαθώντας να με σηκώσουν. Το πρωινό φιλί ενός ζευγαριού στην πόρτα του σπιτιού που φεύγει για τη δουλειά. Κυριακάτικα μεσημέρια όλοι στο τραπέζι με συζητήσεις. Στιγμές αγωνίας και περηφάνιας την ώρα των βαθμών όταν σου μιλάνε έτσι και για τα δύο παιδιά σου με τα καλύτερα λόγια και ακόμα πιο πολύ για την ποιότητα των χαρακτήρων τους. Το κράτημα του χεριού μου όταν έχω φτάσει στον "πάτο" και μια φωνή να μου λέει:"Εϊ". Το άγγιγμα στο μάγουλο και ένα χαμόγελο.
Είναι όλα αυτά που μου δίνουν δύναμη και ώθηση για να προχωράω μπροστά και να αγωνίζομαι. Τα άγχη και οι αγωνίες δεν πρόκειται να φύγουν. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτά, να τα ανεχόμαστε και στη τελική ο καθένας μας να αγωνίζεται γι'αυτά που πιστεύει ως ιδανικά.
Όχι δεν τα ωραιοποιώ! Έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι γιατί είναι η δικιά μου φουσκίτσα με στιγμούλες. Οι δικές μου στιγμούλες στον χρόνο!
Στο επανιδείν Λατρεμένοι μου!
Δεν ξέρω για εσάς αλλά η δικιά μου χρονιά ξεκινάει με τον Σεπτέμβρη και τελειώνει τον Ιούνιο όπου πιστεύω ότι είναι λογικό. Ιούλιος και Αύγουστος είναι, αν μπορώ να το πω, οι μήνες ξεκούρασης, χαλάρωσης, αναδιοργάνωσης και επανεκκίνησης. Ποτέ δεν κατάφερα να το κάνω στο τέλος της χρονιάς όσο κι αν προσπαθούσα... Τελικά το πήρα απόφαση και το άφησα να συμβαίνει όποτε ο εαυτός μου το είχε ανάγκη.
Και πραγματικά είναι ότι πιο αγχωτικό, ψυχοφθόρο αλλά και το πιο λυτρωτικό που μπορεί να μας συμβεί. Στην αρχή όλα πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και γίνονται κουβάρι μπερδεμένο με χιλιάδες σκέψεις του στυλ:"Αν δεν έκανα αυτό κι έκανα εκείνο;" ή "Αν έλεγα αυτό και δεν έλεγα εκείνο;" Μα ξαφνικά όλα μπαίνουν στη σειρά και σειρά έχουν αυτά που πρέπει. Το μυαλό είναι από τα πιο ισχυρότερα και όμορφα εργαλεία που διαθέτουμε. Ξέρει πότε πρέπει και τι πρέπει! Αυτό τελικά που σου αφήνει να σκεφτείς είναι αυτά που θα σου δώσουν δύναμη και ώθηση για να πας ένα βήμα πέρα. Και μετά έρχεται το επόμενο βήμα κι άλλο ένα, κι άλλο ένα ... Και πάει λέγοντας.
Κακές αναμνήσεις, καλές όλες ευπρόσδεκτες και αγαπημένες. Οι μεν γιατί σε κάνουν να αναθεωρήσεις καταστάσεις κι απόψεις και οι δε γιατί είναι το γέμισμα μπαταριών και η απόρροια του είναι σου.
Το σώμα μου αυτές τις μέρες περνάει σιγά-σιγά στην ηρεμία μια που τα σχολεία και όλες οι λοιπές ασχολίες έχουν τελειώσει. Είναι σαν πέφτει σε καταστολή και όλα λειτουργούν σε χαλαρό πια ρυθμό. Το σώμα ρίχνει τους ρυθμούς και το μυαλό πλέον αρχειοθετεί ότι έχει καταγράψει όλους αυτούς τους μήνες.
Μη μου πείτε ότι δεν συμβαίνει και σε σας λατρεμένοι μου γιατί δεν σας πιστεύω! Σε όλους έχει συμβεί κι ας είσαστε μέσα στο λεωφορείο ή στο super market! Από το πουθενά εικόνες και σκέψεις που δεν το περιμένεις με το βήμα σου να γίνεται πιο αργό και να είσαι στην αποχαύνωση. Το χέρι μένει μετέωρο....Τα μάτια κοιτούν αλλά δεν κοιτάνε... Το σώμα κινείται αλλά εσύ όχι... Δευτερόλεπτα περνάνε αλλά είναι στην ουσία ώρες... Δεν έχει σημασία το πόσο διαρκεί αλλά ότι συμβαίνει!
Μου έρχονται όλοι οι τσακωμοί, ένας προς ένας με τα παιδιά μου, τον άντρα μου, λάθος αποφάσεις και κινήσεις. Στιγμές κούρασης και ταλαιπωρίας. Στιγμές απόγνωσης και τρέλας. Πόσες φορές δεν έπεσα για ύπνο θυμωμένη και στεναχωρημένη. Χριστέ μου πόσες φορές ούρλιαξα; Πόσες φορές άνοιξα το στόμα μου και είπα το αντίθετο από που ήθελα να πω; Πόσα πράγματα άφησα χωρίς να τα δω και έκανα; Όμως πάνω από όλα μου έρχονται εικόνες ενός παιδικού χεριού το βράδυ με κλαμένα μάτια να μου λέει :"Φιλί μαμά! Καληνύχτα, σ'αγαπάω." Δύο εφηβικά χέρια να με αγκαλιάζουν ξαφνικά και να με σφίγγουν σφικτά προσπαθώντας να με σηκώσουν. Το πρωινό φιλί ενός ζευγαριού στην πόρτα του σπιτιού που φεύγει για τη δουλειά. Κυριακάτικα μεσημέρια όλοι στο τραπέζι με συζητήσεις. Στιγμές αγωνίας και περηφάνιας την ώρα των βαθμών όταν σου μιλάνε έτσι και για τα δύο παιδιά σου με τα καλύτερα λόγια και ακόμα πιο πολύ για την ποιότητα των χαρακτήρων τους. Το κράτημα του χεριού μου όταν έχω φτάσει στον "πάτο" και μια φωνή να μου λέει:"Εϊ". Το άγγιγμα στο μάγουλο και ένα χαμόγελο.
Είναι όλα αυτά που μου δίνουν δύναμη και ώθηση για να προχωράω μπροστά και να αγωνίζομαι. Τα άγχη και οι αγωνίες δεν πρόκειται να φύγουν. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτά, να τα ανεχόμαστε και στη τελική ο καθένας μας να αγωνίζεται γι'αυτά που πιστεύει ως ιδανικά.
Όχι δεν τα ωραιοποιώ! Έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι γιατί είναι η δικιά μου φουσκίτσα με στιγμούλες. Οι δικές μου στιγμούλες στον χρόνο!
Στο επανιδείν Λατρεμένοι μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου