Λατρεμένοι μου, τι κάνετε;
Εύχομαι να ήταν μια όμορφη εβδομάδα! Ή έστω μια βδομάδα με τα συνηθισμένα που λέω εγώ. Σας είχα αναφέρει ότι όλο αυτό τον καιρό συνέβησαν διάφορα στην οικογένεια μου. Σιγά-σιγά μέσα από διάφορες αναρτήσεις που θα γίνουν θα καταλάβετε κάποια πραγματάκια. Λυπάμαι μόνο που θα σας κουράσω αν είναι μεγάλη η ανάρτηση μου και σας ζητώ την επιείκεια σας.
Σας είχα πει επίσης ότι αυτή τη φορά θα είναι αφιερωμένη η ανάρτηση σε ένα από τα πιο αγαπημένο πρόσωπα και ότι του χρωστάω μια εξήγηση και μια συγνώμη. Στην ουσία αφορά δύο πρόσωπα αλλά στο ένα λίγο παραπάνω. Είναι τα αγόρια μου. Ειδικά στον μεγάλο μου γιο που πριν από λίγες μέρες έκλεισε τα 15!!!!
Πω,πω όχι απλά είναι σαν μην πέρασε μια μέρα αλλά σαν να είναι αυτή τη στιγμή!
Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν ήταν που "χάσαμε" τον αδερφό του Λεωνίδα. Καταρχήν ήταν μικρός σε ηλικία, μόλις 45 ετών. Και κατά δεύτερον και κυριότερο ήμασταν αγαπημένοι. Από την αρχή που με δέχθηκαν στην οικογένεια τους αυτό που μου άρεσε ήταν ότι είχαμε σχεδόν τα ίδια χούγια και συνήθειες. Η βάση βρισκόταν στην έννοια της οικογένειας. Και για να μην παρεξηγηθώ, όχι με τρόπο παρεμβατικό. Όλοι έχουμε βιώσει ίδια ή παρόμοια κατάσταση.
Εκείνη η μέρα ήταν από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Ακόμα είναι μια θολωμένη εικόνα στο μυαλό μου. Θυμάμαι να περνάω σε μια φάση "νιρβάνα" όταν με πήρε τηλέφωνο η μητέρα μου αγχωμένη ότι με έψαχνε ο Λεωνίδας και ήταν φοβερά αναστατωμένος. Τα πάγωμα ξεκίνησε από τα πόδια. Οι φωνές του με έβαλαν σε κατάσταση αυτόματου πιλότου: "Άγια, έλα γρήγορα στο νοσοκομείο. Ο Μπάμπης!". Και μετά βουή. Ούτε πως έφτασα και πότε.
Δε μπορεί, δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν. Κάτι απλό θα είναι και υπερβάλλουμε. Αυτές οι κουβέντες, οι γνωστές, που λέμε όλοι όταν δεν θέλουμε να "ακούσουμε" το ένστικτό μας. Αχ, αυτή η ματιά όμως που επιβεβαιώνει αυτό που δεν θέλεις.... Και το βουητό μεγαλώνει...
Αρχίζει ο πόνος ο δικός σου της απώλειας. Γιατί μπορεί να μην ήμασταν κάθε μέρα μαζί ήταν όμως φιλαράκι και σύμμαχος μου σε αρκετά πράγματα. Καπάκι έρχεται το γεγονός ότι ο άνθρωπος σου πονάει γιατί έχασε κάποιον δικό του. Τον μοναδικό από την άμεση οικογένεια τουλάχιστον. Πονούσε μέχρι τώρα για σένα, τώρα θα πονάς και για εκείνον. Και στο τέλος πονάς και εις διπλούν για την απώλεια των παιδιών σου. Ήταν μια πάγια μορφή για εκείνα. Ήξεραν ότι είναι εκεί γι'αυτά και ότι ήταν πολύ περήφανος. Όταν τα άκουγε ή μιλούσε για αυτά ή μόνο να τα έβλεπε φωτιζόταν ολόκληρος.
Μια μαχαιριά στο στήθος όλων μας για διαφορετικούς λόγους. Ξαφνικά περνάει μια φοβερή σκέψη. Ναι, εντάξει πονάς για την απώλεια τη δική σου και των δικών σου. Ωραία, για πες μου τώρα όμως ποιος και πως θα το πει στα παιδιά;! Για τον Γρηγόρη μου, τον δεύτερο γιο μου, ήταν η πρώτη φορά που θα βίωνε τέτοια φάση. Για τον Σπύρο, τον πρώτο, όχι η πρώτη φορά και είχαν δεθεί λίγο πιο πολύ και λόγω ομάδας. Πως να τους στηρίξεις;;; Και δεν μιλάω για το δικό σου πόνο.
Συγνώμη, παιδιά μου, που είμαι αυτή που σας φέρνω και θα σας φέρνω τα κακά μαντάτα. Από μια άποψη το προτιμώ και ας είμαι η κακιά της υπόθεσης. Και αυτό γιατί θα είμαι εκεί και θα απλώσω τα χέρια να σας πιάσω.
Συγνώμη, μικρέ μου που είμαι εγώ αυτή που σε ρίχνω από το βάθρο της σιγουριάς και της θαλπωρής.
Και σε σένα, λοιπόν, μεγάλε μου χρωστάω μια συγνώμη. Δυστυχώς έπεσε σε μένα ο κλήρος για άλλη μια φορά να σπάσω ένα κομματάκι από τον θόλο που σας έχουμε. Επίσης σου ζητώ συγνώμη που τρεις μέρες πριν σου είχα φωνάξει που πήγες να τον δεις και εγώ σου φώναξα γιατί είχες ξεχαστεί να μιλάς μαζί του!
Στην ζωή μας είναι οι όμορφες και οι άσχημες στιγμούλες της ζωής. Συγνώμη που δεν μπορώ να κάνω να υπάρχουν μόνο όμορφες.
Κάθε δάκρυ σας και μια σταγόνα από οξύ στην καρδιά. Κάθε σας αναστεναγμός και μια θηλιά στο λαιμό.
Στο επανιδείν!
