Αυτές οι μέρες που πέρασαν ήταν οι χειρότερες της ζωής μου! Όχι μόνο εμένα αλλά και όλων των Ελλήνων.Συνεχίζουν να είναι τρομερά δύσκολες απλά πλέον είμαστε στη φάση που συνηθίζουμε και προσαρμοζόμαστε...
Ένιωσα την χώρα μου να γυρνάει κάτι δεκάδες χρόνια πίσω. Με έκαναν να αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αύριο. Να τρέμω για το μέλλον των παιδιών μου. Μου πήραν το δικαίωμα μέσα από τα χέρια της επιλογής. Δεν μου επιτρέπουν να ζήσω όπως θέλω. Μην παρεξηγηθώ, δεν ζητάω πολλά. Θέλω τόσα όσα μου χρειάζονται για να προσφέρω στα παιδιά μου με αξιοπρέπεια. Τόσα όσα πρέπει ώστε να μπορώ να τους πάρω ένα παιχνίδι που μου ζητάνε 3 μήνες τώρα. Τόσα όσα ώστε να μπορώ να τα εφοδιάσω κατάλληλα για το μέλλον.
Ένιωσα την χώρα μου να γυρνάει κάτι δεκάδες χρόνια πίσω. Με έκαναν να αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αύριο. Να τρέμω για το μέλλον των παιδιών μου. Μου πήραν το δικαίωμα μέσα από τα χέρια της επιλογής. Δεν μου επιτρέπουν να ζήσω όπως θέλω. Μην παρεξηγηθώ, δεν ζητάω πολλά. Θέλω τόσα όσα μου χρειάζονται για να προσφέρω στα παιδιά μου με αξιοπρέπεια. Τόσα όσα πρέπει ώστε να μπορώ να τους πάρω ένα παιχνίδι που μου ζητάνε 3 μήνες τώρα. Τόσα όσα ώστε να μπορώ να τα εφοδιάσω κατάλληλα για το μέλλον.
Όμως μην κακολογώ, μέσα σε όλη αυτή την κατάντια είχε κι ένα καλό! Τα ΜΜΜ ήταν δωρεάν. Που κι αυτό δεν στέκει αφού θα πληρωθούν από το κράτος αργότερα άρα ....
Επειδή δεν "πήγαινε" άλλο έπρεπε να γίνει κάτι να ξεφύγουμε. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να γίνουμε τουρίστες κι εμείς. Φυσικά που αλλού; Στην Αθήνα!
Τσάντες επί πλάτης και το ταξίδι ξεκινά.
Η βόλτα μας έπρεπε να είναι μεγάλη.
Πήραμε το λεωφορείο με κατεύθυνση Πειραιά.
Στο λεωφορείο ο μεγάλος ξεχωρίζει από εμάς.
Ωχ, η πρώτη "φάπα"; Μεγαλώνει;! Εμένα με ρώτησε;!
Από εκεί τρένο για Μοναστηράκι.
Και τέλος Μετρό για Σύνταγμα!
Πω, πω! Γέμισε το μυαλό μου με αναμνήσεις. Θυμήθηκα που κάναμε αυτή τη διαδρομή οι τρεις μας, ο μπαμπάς μου, η αδερφή μου κι εγώ όταν ήμουν μικρή. Κι όχι δεν θα πω πριν πόσα χρόνια! Πλάκα κάνω δεν έχω πρόβλημα, μιλάμε για 35-37 χρόνια πριν όταν ήμουν 4-5 χρονών! Βάλε ότι τώρα είμαι 41! Με μόνη διαφορά ότι παίρναμε το πράσινο λεωφορείο.
Πρώτη στάση, βέβαια, στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Τσολιάδες! Αλλαγή φρουράς! Καμάρι! Περηφάνια! Ανατριχίλα! Δέος!
Γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο τη χώρα μας;
Πάντως ο Σπύρος στοχεύει για το γραφείο στο ψηλότερο όροφο! Λες;
Συνέχεια; Εθνικός Κήπος!
Απίστευτο μέρος που τελικά λίγοι έως και ελάχιστοι Έλληνες πια τον χαιρόμαστε και τον γνωρίζουμε. Τεράστια δέντρα και καταπληκτικά, όσα έχουν απομείνει, ζωάκια!Ένας χώρος καταπληκτικός αν και λίγο "αφημένος" στην τύχη του!
Ταΐσαμε, λιαστήκαμε μαζί και φυσικά... βουτήξαμε!
Επόμενη στάση; Που αλλού; Στο Πολεμικό Μουσείο!Δυστυχώς μέσα από το μουσείο δεν έχουμε φωτογραφίες γιατί μας απορρόφησε στην κυριολεξία. Κάθε τομέας του ήταν κι ένα ταξίδι στην ιστορία μας. Ο Σπύρος μας έκανε τον ξεναγό!!! Αισθάνθηκα τόσο περήφανη που άκουγα το παιδί μου το μεγάλο να ξέρει την ιστορία της χώρας μας και το μικρό μου να ακούει και να έχει ερωτήσεις κιόλας! Αυτή η γενιά των Ελλήνων είναι η πιο "ολοκληρωμένη" και τη θαυμάζω.Αυτό βέβαια είναι κάτι που θα αναλύσουμε πιθανότατα σε μια άλλη συνάντησή μας.
Φυσικά βγάλαμε φωτογραφίες στο εξωτερικό μέρος του μουσείου. Κανόοοοοοοοονια! Αντιαρματικά! Αντιαεροπορικά! Και φυσικά αεροπλάααααααανα!
Η επιστροφή πλησιάζει αφού είναι πια απόγευμα.Και φυσικά ραντεβού με τους τσολιάδες για να τους συνοδεύσουμε από την αρχή μέχρι το Μνημείο για την αλλαγή. Και το βήμα και η κορμοστασιά το ίδιο γιατί είμαστε πάνω από όλα περήφανοι Έλληνες!
Πω,πω δεν σταματήσαμε λεπτό από το πρωί. Είμαστε ξεθεωμένοι αλλά απίστευτα "χορτασμένοι" με τις δραστηριότητες! Δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή από ένα σουβλάκι στο Μοναστηράκι αφού κατεβήκαμε από την Ερμού με τα πόδια παρακαλώ! Σκέτη απόλαυση!
Στη διαδρομή της επιστροφής είδα τα παιδάκια μου να είναι σκεφτικά με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη. Σεβάστηκα αυτήν την ώρα τους και δεν τους ενόχλησα, τους άφησα στην περισυλλογή τους. Κατάλαβα ότι αναλογιζόντουσαν τις στιγμούλες που δημιουργήσαμε και ζήσαμε. Η καρδιά μου εκείνη την στιγμή κόντεψε να σπάσει. Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά μου γιατί ήμουν ένα μέρος μικρό από αυτές!
Στο επανιδείν λατρεμένοι!
