Ουπς έπεσες; Σήκω τώρα.

                                                                                 Λατρεμένοι μου, τι κάνετε;

     Ξέρω ότι έχουμε να τα πούμε καιρό! Δυστυχώς όμως έπεσα και εγώ στην "λούμπα" της μιζέριας. Ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω τι ήταν αυτό που αισθανόμουν όλο αυτό τον καιρό. Και ούτε μπορώ να σας πω τι ήταν αυτό που με έφερε σε αυτή την κατάσταση. 

     Καταρχήν να προσπαθήσω να εξηγήσω αυτή την περιβόητη κατάσταση. Ένιωθα κάτι σαν μούδιασμα σε όλο το σώμα μου μα κυρίως στην ψυχή μου. Όλα με ενοχλούσαν, όλα με αφορούσαν μα και όλα ήταν "ξένα" και μακρινά από μένα. Ίσως να έβαζα τα προβλήματα στην πίσω πλευρά του μυαλού μου, και φυσικά, έγιναν πια αμέτρητα και πολύ μεγάλα. Όχι ότι δεν σκεφτόμουν τα παιδιά μου ή τον άντρα μου. Απλά "μπάλωνα" πρόχειρα καταστάσεις ώστε να να μην τις βλέπω εκείνη τη στιγμή και έλεγα στον εαυτό μου θα το τελειώσω αργότερα. Αμ έλα ντε που ποτέ δεν γινόταν αυτό!

      Τίποτα δεν με γέμιζε! Όλα ήταν τόσο φλου. Τελικά είχα καταντήσει στη ζωή μου ένας απλός παρατηρητής. Αισθανόμουν τόσο κουρασμένη. Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να αντιδρώ. 

Ξέρω ίσως να σας ακούγονται κάπως όλα αυτά όμως σας είπα πριν ότι θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω. 

      Ούτε μπορώ να σας εξηγήσω τι ήταν αυτό που με έκανε να αντιδράσω έστω και λίγο. Μπορεί βέβαια να μην ήταν πολύ μεγάλη αντίδραση αλλά πρέπει να είναι η αρχή. Απλά ξύπνησα ένα πρωί και συνειδητοποίησα όλα αυτά. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα μια ταυτότητα και μαζί έπαιρνα την οικογένειά μου. Ένιωσα σαν να με ορίζουν άλλοι. Όπως επίσης ότι πια δεν μιλούσαμε μεταξύ μας. Δεν σας κρύβω ότι στην αρχή με έκανε να πέσω περισσότερο. 

     Και ξαφνικά γίνεται κάτι που πρέπει να πάρεις μπρος. Δε γίνεται αλλιώς. Η κλοτσιά στον π****νό που χρειάζεσαι να πάρεις μπρος κι αυτό αν το αντιληφθείς. Και πρέπει να αντιδράσεις γιατί βλέπεις ότι και οι άλλοι γύρω σου βουλιάζουν. Σε κοιτούν στα μάτια ρωτάνε "τι κάνουμε τώρα" και περιμένουν. 

     Περιμένουν να κινηθείς, να μιλήσεις, να βρεις λύση, να αντιδράσεις. Κάτι τέτοιο έγινε και ξαφνικά κουνήθηκε έστω και λίγο ο τροχός. Που θα πάει σε λίγο θα κινείται ακόμα πιο εύκολα ώσπου να τσουλάει ελεύθερα. 

      Πολλές φορές ρώτησα τον εαυτό μου:"Πόσες φορές πρέπει να σηκωθώ, να ξαναρχίζω από την αρχή;" Φαντάζομαι ότι μπορείτε να καταλάβατε την απάντηση! "Αγλαΐα όσες φορές και αν πέσεις, όσες φορές κι αν φας τα μούτρα σου βάλε μπροστά χέρια, πάτα τα πόδια σου και ΣΗΚΩ" 

    'Έτσι, λοιπόν, Έβαλα τα χεράκια μου, ξεσκόνισα για άλλη μια φορά τα γονατάκια μου και σηκώθηκα. Πόσο θα μείνω όρθια; Μέχρι να ξαναπέσω. Σημασία θα έχει ότι δεν έμεινα κάτω!!!

Στο επανιδείν Λατρεμένοι μου!

Υ.Γ. Και φυσικά θα είστε σε αυτό το ταξίδι μας συνοδοιπόροι!